بررسی Knock at the Cabin

« Knock at the Cabin» ام نایت شیامالان با کاتالوگ فیلم‌های هیجان‌انگیز پرپیچ و خم و نهفته در تعلیق مطابقت ندارد. شاید دلیلش این باشد که این بار شیامالان با دو نویسنده مشترک – استیو دزموند و مایکل شرمن – در هنگام اقتباس از رمان ویرانگر پل ترمبلی، کابین در انتهای جهان، همکاری کرده است. این یک فیلم آخرالزمانی است که آنقدرها هم آخرالزمانی به نظر نمی‌رسد – یک سناریوی کلی تک‌نمونه و بعضاً خاموش روز قیامت. بن بست محصور در اتاق شیامالان بین یک گروه فرقه مانند و یک خانواده ترسناک گهگاه مؤثر است اما به ندرت تأثیرگذار است، که با تراژدی تلخ در قلب داستان ترمبلی همخوانی ندارد.

همه در مجموع به خوبی نقش های فردی خود را بازی می کنند، بین والدین همجنس اریک (جاناتان گروف) و اندرو (بن آلدریج)، معشوقه دخترخوانده آنها ون (کریستن کوی)، و اسیرکنندگان مومن به رهبری لئونارد (دیو باوتیستا) ). این بن‌بست در یک کابین اجاره‌ای اتفاق می‌افتد که اریک و اندرو ون را برای شادی در تعطیلات می‌خواستند، اما خدمه لئونارد آنها را قطع کرد و به آنها اطلاع داد که یک انتخاب دارند: یکی از اعضای خانواده را برای مرگ انتخاب کنند، و با انجام این کار، جهان را نجات دهند.

باوتیستا در نهایت برجسته می شود زیرا این گفتگوگر غول پیکر که از پیراهن دکمه دار عابر پیاده خود بیرون می آید، قادر به خشونت مخرب است و در عین حال به آرامی از طریق گفتگو با فرمان کاریزماتیک یک رهبر فرقه، منطقی می شود. تنش بن بست به بی اعتقادی اریک و اندرو به رؤیاهای الهی، همراه با توانایی شیامالان برای حفظ تعلیق به خاطر اصرار لئونارد مبنی بر اینکه اگر هیچ فداکاری انتخاب نشود، جهان ما می سوزد، بستگی دارد – اما فقط عملکرد باتیستا بی گناه است، علیرغم اینکه هر دو عنصر ذکر شده به دلیل نتایج ضعیف مقصر هستند.

خلق و خوی یکنواخت Knock at the Cabin با توجه به اینکه شیامالان چگونه دلشکستگی وحشیانه، تعصب پشیمانانه، کوبیدن طاعون و سایر تجربیات شدید را از بین می برد، تکان دهنده است. گروف و آلدریج برای زندگی و سعادت رابطه شان مبادله می کنند، اما شیمی عاشقانه آنها بالاتر از شعله یک چوب کبریت نمی سوزد. مهاجمان یاور لئونارد، از جمله ردموند، تبهکار سابق بوستونی روپرت گرینت و سابرینا، پرستار عذرخواهی نیکی آموکا برد، هرگز به اندازه کافی داستان پس زمینه ای را ایجاد نمی کنند که به داستان های هق هق خود اهمیت دهند، زمانی که سعی می کنند زوج محدود را به سمت تصمیم گیری سوق دهند. حتی زمانی که Knock at the Cabin با مشکلات عاطفی پیچیده سر و کار دارد و آنها را روی صفحه تشدید می کند، آنها تمایل دارند سطحی و توخالی بازی کنند. شیامالان در طول زندگی حرفه‌ای خود ثابت کرده است که یک داستان‌نویس بی‌باکانه ریسک‌پذیر است، با این حال این بار او از طریق حرکات سرنوشت‌سازی که باید مهم‌تر به نظر می‌رسند سر می‌زند.

Knock at the Cabin نان سفید ساده فیلم های هیجان انگیز تهاجم به خانه است که از نظر ساختاری قابل اعتماد است در حالی که طعم و مزه ندارد. هرگز هیچ نمونه‌ای وجود ندارد که وحشت مواجهه با چهار غریبه سلاح‌دار حتی ذره‌ای از ترس را به همراه داشته باشد، حتی با نمادگرایی چهار سوار آخرالزمان که با مضامین مذهبی آشکار آشکار شده است – تا حدی به این دلیل که قصد لئونارد این نیست (یا او می‌گوید). فلاش بک های اریک و اندرو، که در آن عجیب و غریب بودن آنها توسط همه، از عزیزان گرفته تا مشتریان ناشناس بار، رد می شود، بین زندانی شدن این زوج به شدت ناراحت کننده به نظر نمی رسد زیرا تمایل به عجله در این لحظات مهم شخصیت وجود دارد. لئونارد، ردموند، سابرینا، و آردیان (ابی کوین) آشپز خط پرورش، موارد خود را به عنوان حامیان بقای نوع بشر بیان می کنند، اما سخنان آنها سخت تر از بالش های پایین نیست. یک مفهوم جذاب در خطر است – برای نجات دنیایی پر از هیولا، خوشبختی شخصی را قربانی کنید – با این حال Knock at the Cabin به طور متقاعد کننده یا قانع کننده پایان انتخابی خود را نمی فروشد.

شایستگی های دیگری خارج از گسستن زنجیره های تایپکست توسط Bautista وجود دارد که نباید مورد توجه قرار گیرد. اجراهای کودکانه همیشه قابل اعتماد نیستند، اما کوی در صحنه‌ها افزوده می‌شود، زیرا او شفقت گرم باتیستا را به نمایش می‌گذارد یا گروف و آلدریج را به عنوان شریک جسور می‌کند. فیلمبرداران Jarin Blaschke و Lowell A. Meyer با هشیاری از دوربین‌های خود برای تأکید بر انزوای کابین استفاده می‌کنند، در حالی که فریم ثابت به نظر می‌رسد، مکث‌های دراماتیکی را حفظ می‌کند، و در حالی که ما مشتاقانه منتظر بروز درگیری هستیم، نگرانی را تشدید می‌کند. شیامالان با بازی‌های ذهنی روان‌شناختی و معضلات خطرناک بیگانه نیست، که به صحنه‌ها اجازه می‌دهد تا از همان لحظه‌ای که منادی باتیستا در جنگل ظاهر می‌شود، به آرامی در سطح عملکردی حرکت کنند، اما چیز کمی بر آن ساخته شده است. این کابین استخوان های محکمی دارد، اما در داخل به طرز ناامیدکننده ای بی ثمر است.

Knock at the Cabin نمی تواند کابین کلاسیک در جنگل را از پارک خارج کند. M. Night Shyamalan از استانداردهای فرمولی نامناسب پیروی می کند و علیرغم زرادخانه ای از ضرب و شتم های هدفمند عاطفی و بره های پیشگویی که منجر به سلاخی به نام ایمان کور شده است، یک خط صاف و صاف تولید می کند. هیچ چیز شگفت‌انگیز یا فوق‌العاده هیجان‌انگیزی وجود ندارد، که با توجه به وضعیت وحشتناک غیرقابل درک و چرخش جالب اجرای دیو باوتیستا، مایه شرمساری است. این یک فیلم بدون احساس است که احساس می‌کند مشت‌هایش را به کل می‌کشد – توسعه متوقف می‌شود، ایده‌ها فاقد شور هستند، و دوربین از خشونت قابل مشاهده اجتناب می‌کند – قبل از اینکه پایان به غروب خورشید با خداحافظی نزدیک شود. پیام‌های موضوعی مرتبط با تفاسیر عهد عتیق زمانی که داستان به پایان می‌رسد به دلیل پیش‌بینی‌پذیری کهنه‌تر از بین می‌رود، زیرا «تق» در کابین یک فیلمنامه شیامالانی را به نمایش می‌گذارد که به‌طور شگفت‌انگیزی برای گفتن کم است.